به پوسترهای طراحی شده در روزهای اخیر نگاه کنید.
سالهاست در این کشور برای بزرگداشت روزهای خاص برنامه ریزی میشود و فراخوان و دعوت به مشارکت گوش همه را کر می کند. و به یاد نداریم طرحی ، پوستری و... که سفارشی نباشد ؛و بصورت خودجوش از طرف مردم ارائه شده باشد.
هر چه هم بود ، چنگی به دل نمیزد و مانند یک امر عادی و بی نیاز از توجه ،از کنار آن ...حتی عبوری هم رخ نمیداد.... چه برسد به توجه!
اکنون اما ...روز دیگری است...
طرحها توان بیان سبزی دل ها و اندیشه ها را ندارند...طرح ها در واقع چاک چاک پوسته سخن اند که از آنها سخن سبز امید به بیرون میتراود و با اینهمه از فرط پری در تنگنای بیان است
ای سبز ستیزان....دیگر بس است...راه سبز امید از اختیار شما بیرون است و شما را بر آن راهی نیست مگر به همراهی .
لجاج و ستیز روش کودکانه ای است که با قامت بالغ خرد ورزی همخوانی ندارد و پایان خوشی نیز بر آن متصور نیست.
به طرح ها و پوستر ها نگاه کنید و پیام لطف و خرد را در آنها دریابید.
کدام دعوت دلنشینی صاحبان این دستهای هنرمند را به خلق این آثار فراخوانده است؟ دعوت خشونت بار و ستیزه جویانه نظامیان ؟
دعوت مهرورزی دولت تزویروغاصب؟
یا ندای رسای امیدواری و عزتخواهی که طنین آن دیگر کاستی نخواهد یافت؟
راستی کدام دعوت ،قلم ها اینچنین سبز کرده است؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر